Z myślą o Uli.1/2

Przyjście Uli do szpitala do Marka po jego wypadku dobrym pomysłem nie było. Chciał tyle powiedzieć mu, a nie miała okazji nawet zobaczyć się z nim, bo na korytarzu spotkała Paulinę, która powiedziała jej, że Marek nie chce jej widzieć. Nie wiedziała tylko, że Febo również dopiero przyszła i nawet nie miała okazji zobaczyć się z byłym narzeczonym.

Marek tymczasem nie wiedząc, co się dzieje na jednym z korytarzy poszedł do toalety. Chciał również wejść do pokoju lekarskiego i spytać o jakiś środek przeciwbólowy. Do środka nie wszedł, bo usłyszał część rozmowy dwóch lekarzy, oglądających zdjęcie z prześwietlenia głowy.

-Gdyby nie ten wypadek to pewnie jeszcze długo tętniak rósłby w mózgu, a pacjent nie wiedziałby o tym. Z tego, co wiem nie dawał żadnych objawów.

-A ile lat na pacjent?

- Jest po trzydziestce.

-Młody człowiek. Według mnie tętniak jest nieoperacyjny. Ale zobaczymy, co powie neurochirurg -mówił jeden z nich idąc w stronę dzwoniącego telefonu. 
-Za dwie godziny skończy operować, to powinien zobaczyć prześwietlenie pana Dobrzyckiego -dodał drugi z lekarzy, ale dźwięk telefonu nieco zagłuszył.

-Trzeba porozmawiać z pacjentem. Jutro popołudniu będzie ordynator, to zastanowimy się wspólnie jak przejść przez to.

-Tylko jak powiedzieć pacjentowi, że ma tykającą bombę w głowie.

Nie podsłuchując dłużej poszedł zdruzgotany w stronę swojej sali.

Prześwietlenie pana Dobrzańskiego. Tętniak nieoperacyjny. Tykająca bomba w głowie -słowa lekarzy kołatały mu w głowie. Nawet nie wiem, ile zostało mi czasu. Tętniak może w każdej chwili pęknąć i zalać mózg.  Może to tydzień, miesiąc, rok albo tylko dzień. Nigdy nie doświadczę szczęścia jak oni -myślał, patrząc na jakiegoś mężczyznę z żoną i dzieckiem.

Wraz z tymi ponurymi myślami doszedł na salę. Chwilę później pojawiła się u niego Paulina.

-Marco tak mnie przestraszyłeś -mówiła, przysiadając na łóżku i głaszcząc po policzku. —Niczym się nie martw, bo zajmę się tobą i szybko wrócisz do zdrowia. Tak jak poprzednio.

-Paula nie potrzebuję pomocy ani współczucia – rzekł jej wyjątkowo brutalnie. —Chcę być sam. Możesz to uszanować. Dopiero co miałem wypadek.

-I tylko dlatego wybaczam ci twój ton Marco. Coś ci przynieś? -pytała z uśmiechem.

-Nie. Nie rozumiesz tego krótkiego słowa. Masz się wynieś z tej sali albo zadzwonię po pielęgniarkę i siłą cię wyprowadzą do samych drzwi wejściowych. Pośmiewiska chyba chcesz uniknąć -dodał, sięgając po przycisk przywołujący pielęgniarkę.

-Jesteś chamski i podły -odparła i wyszła.

Ula tymczasem po niemiłej rozmowie z Pauliną wyszła ze szpitala. Tam czekał na nią Piotr, chociaż nie miał na nią czekać. Rozmawiać ochoty z nim nie miała, ale wiedziała, że musi powiedzieć mu, co czuje. Postanowiła, że załatwi to szybko.

-Ciągle jesteś?

-Nie mogłem zostawić cię samej Ula. Zawiozę cię do firmy.

-Sama pojadę Piotr i przepraszam, że dawałam ci nadzieję na coś więcej, ale ja cię tylko lubię. Nie będę potrafiła pokochać cię. Z Markiem też nie będę, bo właśnie dowiedziałam się, że wybrał Paulinę.

-Ula poczekam na twoją miłość -rzekł po chwili.

-Nie Piotr. Możemy zostać tylko dobrymi znajomymi -odparła i uciekła.

Później usiadła na ławce przed szpitalem i rozpłakała się. Taką zastał ją Sebastian.

-Ula? Co tu robisz? Płakałaś? -zarzucił ją pytaniami.

-To nic Sebastian.

-Marek może przyjmować już wizyty.

-Chyba tak Seba. On nie chce mnie widzieć. Paulinę wybrał. Spotkałam ją na korytarzu, gdy wracała od Marka.

-I to ona ci to powiedziała, a ty jej uwierzyłaś. Idziemy Ula -mówił, biorąc pod rękę.

-Dokąd?

-Do Marka.

-To bez sensu Seba -protestowała, gdy Olszański ciągnął w stronę wejścia.

Gdy dochodzili do jego sali usłyszeli ostatnie słowa Marka i Pauliny. Febo chwilę później pojawiła się na korytarzu.

-Paula, dlaczego okłamałaś Ulę? Myślałaś, że się nie wyda?

-Niech sobie go bierze. Coś mu na mózg padło.

-Chyba tobie Paulino -odparł Olszański.

Gdy jednak zaczęli z nim rozmawiać zrozumieli, co miała na myśli Paulina.

-Zobacz, kogo ci przyprowadziłem Marek –rzekł z przekonaniem, że widok Uli ucieszy go.

-Niepotrzebnie. 

-Paulina mówiła, że ci odwaliło, ale nie myśleliśmy z Ulą, że mówiła poważnie -stwierdził zdezorientowany Sebastian.

-Nie odwaliło mi tylko, tylko -próbował coś powiedzieć.

-Nie jadę do Bostonu Marek. Nie mogę wyjechać z kimś, kogo nie kocham -oznajmiła mu Ula. —Sam kiedyś tak mówiłeś.

-Myliłem się -odparł momentalnie. —Lepiej być z kimś, kto cię kocha i próbować pokochać niż być z nikim.

-Tym nikim niby jesteś ty? -pytał Sebastian.

-Marek, dlaczego mówisz takie rzeczy? -pytała Ula.

-Dlatego że wiem, jaki jestem -mówił zdecydowanym głosem. —Nie jestem typem, który jest wierny. Nie chcę kiedyś cię krzywdzić, jak krzywdziłem Paulę.

-Właśnie to robisz Marek -mówił Olszański. —Krzywdzisz kobietę, która...

-Seba to nie ma sensu -wtrąciła Ula, chcąc odejść. —Nie będę się pchała na siłę w jego życie.

-Ula poczekaj. Coś tu nie gra. Jeszcze wczoraj myślał inaczej.

-Ale teraz wiem, że nie chcę się z nikim wiązać -odparł brutalnie.

-Więcej razy nie będę ci się narzucać – odparła Ula i uciekła z sali z płaczem jak parę minut wcześniej, gdy Paulina powiedziała jej, że Marek nie chce jej widzieć. Teraz bolało jednak znacznie mocniej. 

-Marek nie rozumiem cię -rzekł, gdy Ula wyszła. —Od uderzenia w głowę naprawdę pomieszało ci się w łepetynie? Tyle czasu zabiegałeś o Ulę, a teraz nie chcesz się wiązać, bo boisz się, że kiedyś możesz ją zranić. Głupie to jest.

-Seba wiem, co mówię -mówił stanowczo.  

-Chyba nie wiesz. Zapomniałeś, jak wszystkie panienki odsyłałeś, gdy zrozumiałeś, że Ulkę kochasz.

- Fakt Seba od chwili, kiedy zrozumiałem, że kocham Ulę nie zainteresowała mnie żadna kobieta -mówił, podchwytując to, co mówił Sebastian. —Był tak do dzisiaj. Jedna pielęgniarka zadziałała na mnie. Rozumiesz Seba. Poczułem to samo jak w starym życiu. Jak byłem z Pauliną. Stało się raz może być kolejny.

-To o to chodzi -odparł, choć nie był przekonany do tego, co mówi.

-Możesz teraz coś zrobić dla mnie? -zapytał szybko, aby przyjaciel tematu nie drążył.

-Co konkretnie.

-Przynieś mi spodnie, koszulę, bieliznę.

-A co? Wypuszczają cię?

-Tak. Zrobią mi jeszcze jedno badanie i jeśli wszystko wyjdzie dobrze wychodzę stąd -odparł kłamiąc, bo lekarze nic takiego mu nie mówili.

Sebastian z rzeczami w szpitalu pojawił się popołudniem.

-Dzięki Seba. Jesteś najlepszym kumplem.

-Proszę Marek. Wiola mówił, że Ula jest załamana. Nikt nie może uwierzyć w to, co zrobiłeś.

-Zapomni –odparł błaho.

-Kiedyś ja ci mówiłem, że wyliże się jak wszystkie, a teraz ty mi coś podobnego.

-Pamiętam. Byłem wściekły na ciebie za takie głupie gadanie.

-Teraz ja jestem wściekły na ciebie. Ciągle ci nie przeszło to zauroczenie pielęgniarką.

-Nie -odparł krótko. —Pomyślałbyś w tamtych czasach, że kiedyś będziesz Uli bronił.

-Nie. A co zamierzasz teraz robić? Paulinę rzuciłeś, Ulę rzuciłeś.

-Nie wiem. Na razie wyjadę na urlop. Tak jak planowałem. Później zobaczymy. Będę dzwonił. I jakby coś się działo złego z Ulą to mi mów.

-Widzisz Marek. Nie jest ci obojętna -przekonywał Olszański. —I nie mów, tylko że to przyjaźń.

-Bo tak jest. Jej przyjacielem nigdy nie przestanę być, a przyjaciele pomagają sobie. Choćbym był na końcu świata, to jej pomogę.

-Idea piękna, ale nie taka, jaką byśmy sobie życzyli -rzekł mu szczerze. —Jutro rano wpadnę Marek -dodał. —Wiolka już na mnie czeka.

-Ok. Rozumiem.  Nie chcę narażać cię na gniew Wiolki. Pozdrów ją ode mnie. I do jutra -dodał, choć wiedział, że go już tu nie będzie.

Może nawet to nasze ostatnie spotkanie -myślał, gdy wychodzili z sali.  Na pamiątkę zapiszę ci samochodziki.

Przyjaciela odprowadził do samej windy. Tam spotkał pacjenta z sali obok, który odprowadzał żonę i córeczkę.

-Również z wypadku? -zapytał na widok gipsu na ręce.

-Z wypadku, ale w czasie pracy. Kolega źle umocował rusztowanie i spadłem z trzech metrów tak nieszczęśliwie, że złamałem rękę.  Najchętniej wyszedłbym stąd, ale żona uparła się, aby posłuchać lekarzy i zostać dłużej dla bezpieczeństwa.

-Bo ma rację. Ma pan dla kogo żyć i lepiej wyjść całkiem zdrowym.

Kwadrans po wyjściu przyjaciela był już przebrany i wyszedł niezauważony ze szpitala. Godzinę później natomiast siedział w jednej z kancelarii adwokackiej i przepisał cały swój majątek na Ulę. Później wpadł na moment na Sienną po swoje rzeczy i dokumenty i pojechał na lotnisko. Planu, gdzie ma lecieć nie miał i wybrał Portugalię i lot na godzinę dwudziestą pierwszą.